Συμμετέχουμε, αγωνιζόμαστε: έτσι κερδίζουμε την αξιοπρέπειά μας

Η κρίση δεν είναι ένα φαινόμενο καθαρά ελληνικό, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την Ελλάδα. Η κρίση είναι κρίση του συστήματος. Έτσι πορεύεται ο καπιταλισμός, μέσα από τις κρίσεις που η ίδια η λειτουργία του δημιουργεί και που πάντα ξεπερνιούνται με καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, με την διάλυση της οικονομίας των πιο ευάλωτων χωρών, με τη μορφή αποικιοκρατικών πολέμων για τον έλεγχο νέων αγορών, με την επιβολή δικτατοριών, με παγκόσμιους πολέμους αλλά και με άλλους μικρότερους σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Ο «μονόδρομος», όπως επίμονα παρουσιάζεται, για την έξοδο από την κρίση είναι η σταθερή, συνεχής και τρομερής έντασης υποτίμηση της εργασίας. Υποτίμηση της εργασίας με τη μορφή της μείωσης του ονομαστικού εισοδήματος κατά 30%-40% και του πραγματικού εισοδήματος πάνω από 50%, με τη μορφή των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με τη μορφή της εκτίναξης του ποσοστού ανεργίας στο 30% (που παρέχει μια δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών και οδηγεί στην περαιτέρω συμπίεση των μισθών). Υποτίμηση με τη μορφή της «μαύρης» και απλήρωτης εργασίας και των απλήρωτων υπερωριών, με την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας, με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. με την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και της δημόσιας υγείας (έμμεση μείωση μισθού για τους εργαζόμενους), με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Στη σημερινή κρίση, το σύστημα μαζεύει τις δυνάμεις του, σκληραίνει και επιτίθεται.

Με φόντο τις συνεχείς και μαζικές απολύσεις, τις καθόλα παράνομες διαθεσιμότητες, τις στρατιές των ανέργων, την ουσιαστική κατάργηση των νόμιμα κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, περιγράφεται μια ζοφερή πραγματικότητα που τη ζούμε όλοι μας καθημερινά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος της εργασίας βιώνει μια ξεκάθαρη και ανελέητη επίθεση. Το δημόσιο σχολείο πλήττεται:

- Σχολικές μονάδες συγχωνεύονται και καταργούνται.

- Η ειδική αγωγή και οι υποστηρικτικές δομές διαλύονται

- Αδιαφανείς διαδικασίες, κατευθείαν από τους συμβούλους του υπουργού, προτάσσουν κομματικές υπηρεσιακές μεταβολές (μεταθέσεις, αποσπάσεις, μετατάξεις).

- Πλασματικές υπεραριθμίες και κενά επιβάλουν υποχρεωτικές μετακινήσεις.

- Η νέα νομοθεσία για την αξιολόγηση τιμωρεί τον εκπαιδευτικό σαν μονάδα, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις απαρχαιωμένες δομές, τους νόμους και τους θεσμούς που ισχύουν στην εκπαίδευση για δεκαετίες.

- Βιβλία γραμμένα τουλάχιστο μια δεκαετία πριν, «αναβαπτίζονται» προς χάρη των «νέων» μαθημάτων.
- Ακόμη «αναζητούνται» αναλυτικά προγράμματα για τα μαθήματα των λυκείων.

-  Παρά τα κενά, λόγω της χρόνιας απουσίας διορισμών, δεν έχει προσληφθεί πανελλαδικά ούτε ένας αναπληρωτής τεχνικών ειδικοτήτων

-  Οι Σύμβουλοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, παρόλα αυτά θα κληθούν να μας αξιολογήσουν

Η δημόσια παιδεία ταξικοποιείται ακόμα περισσότερο, εξειδικεύεται, απαξιώνεται, υποτάσσεται στην αγορά, διαλύεται ως δημόσια. Ο μαθητής πρέπει να διδαχθεί από έναν καθηγητή φοβισμένο, υποταγμένο, «δημόσιο υπάλληλο» που μαζεύει χαρτιά από σεμινάρια προκειμένου να αξιολογηθεί. Η εργασιακή ανασφάλεια στα σχολεία είναι πλέον κανόνας. Ελάχιστοι γνωρίζουν που θα δουλεύουν, αν θα δουλεύουν, με τι συνθήκες εργασίας, πόσες ώρες, πως θα αξιολογηθούν, αν θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, αν θα απολυθούν.

Μιας τέτοιας έντασης επίθεση συνοδεύεται από την απαραίτητη δόση αυταρχικότητας, καταστολής, περιορισμού των ελευθεριών, καταστρατήγησης του Συντάγματος, παραβίασης των νόμων, απαξίωσης του νομοθετικού έργου του κοινοβουλίου με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και συνολικής υποβάθμισης της δημοκρατίας. Θύματα αυτής της αυταρχικής πολιτικής οι απολυμένοι συνάδελφοί μας μέσα στο καλοκαίρι με εμφανώς παράνομες διαδικασίες.

Η ήττα που υπέστη η εργατική τάξη, η δημοκρατία και οι ελευθερίες τα τελευταία τρία χρόνια είναι άνευ προηγουμένου σε συνθήκες ειρήνης, αλλά δεν είναι ακόμα καθώς φαίνεται αρκετή. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα μηδενικής ανοχής στην «ανομία», (όπως χαρακτηρίζει η κυβέρνηση κάθε κινητοποίηση, π.χ. κατάληψη ραδιομεγάρου, δυναμική διεκδίκηση δικαιωμάτων) με τον πολιτικό λόγο να ξεστρατίζει όλο και πιο δεξιά, δεν είναι παράξενο στην υπηρεσία του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού να επιστρατεύεται απενοχοποιημένος πλέον και ο ωμός φασισμός. Ο ναζισμός έχει χτυπήσει την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας. Οι απολιτίκ στάσεις φάσκουν και αντιφάσκουν ζητώντας δημοκρατία από τη μια, υπονομεύοντας οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία από την άλλη. Οι εθνικιστικές τάσεις τείνουν να αναμετρηθούν με τη δημοκρατία.

Αυτό που μας ενώνει δεν είναι η εθνική μας ταυτότητα αλλά η κοινωνική μας θέση, το γεγονός ότι αποτελούμε την εργατική τάξη, την κύρια πηγή πλούτου της χώρας και τη μοναδική πηγή κέρδους για τους εκμεταλλευτές μας. Και είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να ανακόψουμε αυτόν τον κατήφορο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Αυτόνομο Σχήμα Εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων παίρνει θέση για όλα τα παραπάνω. Όλο και πιο συχνά ακούγονται απόψεις για έξοδό μας από τα σωματεία, απόψεις που απαξιώνουν το συνδικαλισμό και την ενεργή συμμετοχή. Η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του σωματείου μας είναι επιτακτική καθώς αυτό αποτελεί τη συλλογική μας εργασιακή έκφραση. Με την καθημερινή δράση και στάση μας επιμείναμε στη δημοκρατική λειτουργία των συλλόγων διδασκόντων, στη συμμετοχή όλων στις διαδικασίες του σωματείου και τις μαζικές κινητοποιήσεις, στο σεβασμό της υλοποίησης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων. Με πρόταση του αυτόνομου σχήματος ανοίξαμε τη συζήτηση για την αξιολόγηση, δημιουργήθηκε το Ταμείο Αλληλεγγύης. Πήραμε θέση και θα συνεχίσουμε να παίρνουμε θέση στην καθημερινότητα του σχολείου και στα μεγάλα αιτήματα του κλάδου μας και των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ

...είναι ένας δίκαιος αγώνας και δεν μπορεί παρά να δικαιωθεί…

Κοινό ψήφισμα γενικών συνελεύσεων ΕΛΜΕ Επαρχίας Θήρας & ΣΠΕ Θήρας

Παύλος Φύσσας, 34 χρονών, αντιφασίστας, νεκρός. Μαχαιρωμένος επαγγελματικά από συμμορία τραμπούκων φασιστών χρυσαυγιτών. Ένα οργανωμένο σχέδιο πολιτικής εξόντωσης. Μία σαφώς εν ψυχρώ πολιτική δολοφονία υπό τη «διακριτική» παρακολούθηση των οργάνων της δημόσιας τάξης. Ένα οργανωμένο σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης; Δεν θεωρούμε τυχαίο που παραμονή των μεγάλων διαδηλώσεων της Τετάρτης πληρωμένοι φασίστες ανέλαβαν το έργο της κυβέρνησης και των αφεντικών της για καταστολή των εργατικών αγώνων και αποπροσανατολισμό.

Τα στομάχια σφίγγονται, τα χείλη σφίγγονται, οι γροθιές σφίγγονται. Νιώθουμε πολλά και δυνατά. Θυμό, οργή, θλίψη αλλά όχι έκπληξη… όχι, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Δεν εμφανίστηκαν οι φασίστες ξαφνικά. Ούτε κι ο φασισμός εμφανίστηκε με τους ανεγκέφαλους δολοφόνους της ναζιστικής χρυσής αυγής. Ζει και βασιλεύει ανάμεσά μας χρόνια, δεκαετίες τώρα και έχει ρίζες τόσο βαθιές, είναι τόσο σφιχταγκαλιασμένος με το κράτος που καμιά φορά είναι δύσκολο να διακρίνεις το κράτος από το παρακράτος. Είναι άλλωστε το «φυσικότερο», το πιο κατάλληλο σύστημα εξουσίας για τη βίαιη υπεράσπιση του καπιταλισμού όταν βρίσκεται σε κρίση.

Στα χωράφια της «φιλόξενης» ελληνικής επαρχίας βρίσκονται θαμμένοι σκελετοί μεταναστών που χάθηκαν, εξαφανίστηκαν, δολοφονήθηκαν. Χωρικοί πήραν τα όπλα και απαγόρευσαν την κυκλοφορία σε μετανάστες μετά τη δύση το ήλιου. Μεγαλοαγρότες εκμεταλλεύτηκαν, μεταχειρίστηκαν σα ζώα, εργάτες μετανάστες. Τους πυροβόλησαν όταν ζήτησαν τα μεροκάματά τους, τους βασάνισαν, δεν τους πλήρωσαν. Τους κατέδωσαν στην αστυνομία κι αυτή ανέλαβε να τους απελάσει. Άνθρωποι βαφτίστηκαν «λαθραίοι» και σαν να ήταν σκουπίδια χαρακτηρίστηκαν «υγειονομική βόμβα». Γι’ αυτό κατασκευάστηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για να στοιβαχτούν μέσα και να μην αποτελούν πλέον απειλή για τη δημόσια υγεία. Πακιστανοί, αφρικανοί κι ασιάτες κυνηγήθηκαν ανηλεώς, ξυλοκοπήθηκαν, μαχαιρώθηκαν και δολοφονήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Εργάτες, αγωνιζόμενοι και απεργοί χτυπήθηκαν. Ο Παύλος Φύσσας, 34 χρονών που τραγουδούσε ενάντια στο φασισμό δολοφονήθηκε.

Ο φασισμός είναι αίμα, βία και θάνατος. Είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να αποκαλύψουμε το αποτρόπαιο πρόσωπό του πίσω από τις μάσκες. Να αναπτύξουμε τη λογική, την κρίση, τη συνθετική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά προς όλους. Είναι το μόνο έδαφος στο οποίο δεν μπορεί να φυτρώσει ο φασισμός.

Είναι η στιγμή να πάρεις θέση. Αν δικαιολογείς τον φασισμό, παίρνεις θέση. Κι αν «καταδικάζεις τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», πάλι παίρνεις θέση. Κι αν κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, παίρνεις θέση. Κι αν καταλαβαίνεις και ανέχεσαι, παίρνεις θέση. Κι αν καταλαβαίνεις κι αδιαφορείς, παίρνεις θέση. Ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνεις παίρνεις θέση. Κι όταν παίρνεις τρόφιμα από τους φασίστες, παίρνεις θέση. Ήσουν έτοιμος για τους φασίστες, γοητεύτηκες από το λόγο τους, από την εικόνα τους, αλλά κυρίως από τις πράξεις τους, γιατί έκαναν αυτά που σκεφτόσουν αλλά ήσουν πολύ καθωσπρέπει για να τα κάνεις. Γιατί τους φώναξες για να «καθαρίσουν» το σπίτι σου. Τους φώναξες για να «καθαρίσουν» τη γειτονιά σου. Και μην ακούς τα κόμματα που σου λένε πως τάχα παραπλανήθηκες, πως δεν ήξερες, πως είσαι απογοητευμένος, εξαπατημένος, θύμα της κρίσης, άνεργος, φοβισμένος… πως οι έλληνες δεν μπορεί να είναι φασίστες. Την ψήφο σου θέλουν γι’ αυτό σε χαϊδεύουν.

Κανείς δεν είναι αθώος, κανείς δεν είναι ουδέτερος. Ή με τους φασίστες ή απέναντι τους, σε σύγκρουση με όλες τις μορφές και όλες τις δυνάμεις μας για να τους ξεσκεπάσουμε και να τους απομονώσουμε.

Σαντορίνη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Τι τυχαία (;) τρικλοποδιά ήταν αυτή;

Εδώ και μέρες η ΟΛΜΕ ζητά την έμπρακτη συμπαράσταση των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα στην κατεύθυνση της δημιουργίας μετώπου αγώνα απέναντι στη φασιστική κατρακύλα της κυβέρνησης , που εν μέσω διακοπών προέβη στην έκδοση του γνωστού προεδρικού διατάγματος το οποίο επί της ουσίας στέλνει στην ανεργία χιλιάδες συναδέλφους μας και ταυτόχρονα απαγορεύει όχι μόνο την απεργία αλλά το δικαίωμα της σκέψης και της συζήτησης για αυτή. 

Εδώ και μέρες εμφανίζονται δεκάδες κείμενα συμπαράστασης από μαθητές, συλλόγους γονέων και σωματεία εργαζομένων ζητώντας το αυτονόητο: την άρση της επιστράτευσης δηλώνοντας ότι τα αιτήματα των καθηγητών δεν είναι συντεχνιακά αλλά αφορούν την πορεία της δημόσιας εκπαίδευσης από εδώ και πέρα.

Και ενώ είναι φανερό ότι το κλίμα αλλάζει σε  κάποιο βαθμό υπέρ των καθηγητών, ω! του θαύματος συμπαραστέκεται και η ΑΔΕΔΥ!!! Αλλά πότε; Όχι την ημέρα που ζήτησε η ΟΛΜΕ, δηλαδή την πρώτη μέρα της προτεινόμενης απεργίας , αλλά αύριο, μέρα που το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών θα βρίσκεται σε διαδικασία ενημερώσεων και γενικών συνελεύσεων.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι επιδίωξη της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΕΣΑΚ) δεν είναι η συμπαράσταση αλλά η επί της ουσίας ακύρωση και υπονόμευση της προσπάθειας συσπείρωση των εκπαιδευτικών.

Εμείς γυρνάμε την πλάτη σε αυτές τις μεθόδους και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι ο αγώνας είναι κοινός συνεχίζοντας τις ενημερώσεις στα σχολεία της περιοχής μας, συμμετέχοντας αύριο στη γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ Θήρας και στηρίζοντας την εισήγηση της ΟΛΜΕ.

Αυτόνομο Σχήμα Εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων

Για μας, τις ΕΛΜΕ, την ΟΛΜΕ…

Απρίλιος 2013

Το να περιγράψουμε την κατάσταση που βιώνουμε μάλλον είναι περιττό. Και ίσως είναι και παραπλανητικό με την έννοια ότι αυτή η κατάσταση προβλέπεται να χειροτερέψει πολύ περισσότερο. Βρισκόμαστε εδώ και τρία χρόνια σε ένα μισθολογικό και εργασιακό κατήφορο που όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά, αντίθετα, αποκτά όλο και μεγαλύτερη κλίση. Η οργή όλων είναι εμφανής αλλά και το μούδιασμα εμφανέστερο. Τι πραγματικά συμβαίνει; Θεωρούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Θεωρούμε ότι κάτι μπορεί να γίνει αλλά αυτό θα το κάνει κάποια σωτήρια μελλοντική κυβέρνηση έξω από εμάς; Πιστεύουμε ότι σ’ αυτή την τραγική ιστορία θα υπάρξει νομοτελειακά κάποιο αίσιο τέλος όπως συμβαίνει και στα παραμύθια; Θετικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, δυστυχώς, είναι ανιστόρητες και αφελείς.

Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι είμαστε εργαζόμενοι και ως τέτοιοι πρέπει πρώτα απ’ όλα να τοποθετούμαστε. Σε λίγες βδομάδες θα πραγματοποιηθεί το 16^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Δεν θα είναι υπερβολή να πούμε ότι από την εξέλιξη του θα εξαρτηθούν αρκετά πράγματα που αφορούν το εργασιακό μας μέλλον. Η ΟΛΜΕ δεν αποτελεί μόνο το ανώτερο συνδικαλιστικό μας όργανο. Αποτελεί και ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα στη χώρα. Και αυτό έχει τη δική του, ιδιαίτερη σημασία.

Η υπεράσπιση και ενδυνάμωση του σωματείου μας είναι επιτακτική καθώς αυτό αποτελεί τη συλλογική μας εργασιακή έκφραση. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνεται χωρίς περιεχόμενο. Η μέχρι τώρα σύνθεση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ οδηγεί το σωματείο πολύ μακριά από τις ανάγκες του κλάδου. Η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ έχοντας την πλειοψηφία και εξυπηρετώντας τα κομματικά τους γραφεία απαξιώνουν το σωματείο και εμποδίζουν οποιαδήποτε ουσιαστική κινητοποίηση. Αυτά που βιώνουμε, όμως, είναι πλέον αρκετά σοβαρά για να σφυράμε αδιάφορα. Πολλοί στρέφονται προς την αποχή ως αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας από τη λειτουργία της ΟΛΜΕ. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν, όμως, είναι ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλλουν στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης, επηρεάζοντας άθελα τους το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών και τη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ. Η Αριστερά είναι ο μοναδικός πολιτικός χώρος που μπορεί να δώσει απαντήσεις και να δημιουργήσει το έδαφος για να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Χρειάζεται, βέβαια, να ξεπεράσει αρκετές αγκυλώσεις της, να αναζητήσει και να πει αλήθειες, να συνεργαστεί στο εσωτερικό της και να ανοιχτεί δίνοντας όραμα στην κοινωνία και στους εργαζόμενους. Αν δεν μπορέσει να τα κάνει αυτά η Αριστερά, δεν θα μπορέσει να τα κάνει κανείς.

Είναι κομβικής σημασίας, λοιπόν, να μπορέσει η ΟΛΜΕ μέσα από το συνέδριο της να στηριχτεί εκλογικά στις αριστερές δυνάμεις. Θα είναι ένα μικρό αλλά ταυτόχρονα καθοριστικό βήμα που θα ανοίγει δρόμους. Τους οποίους όμως θα πρέπει μετά να αξιοποιήσει η ΟΛΜΕ. Βρίσκοντας τρόπους να αποκαταστήσει την επαφή με το σύνολο των συναδέλφων, κάνοντας πιο ουσιαστική και αποτελεσματική την επικοινωνία με τις ΕΛΜΕ, δίνοντας έδαφος πρωτοβουλιών στις ΕΛΜΕ, σπάζοντας τον απομόνωση και απογοήτευση που αισθανόμαστε όλοι, δημιουργώντας κλίμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης, αποδυναμώνοντας την παραπλανητική ακροδεξιά ρητορική και τελικά αναζητώντας τους τρόπους που θα διεκδικήσουμε στα σοβαρά τα δικαιώματα μας. Ως κλάδος αλλά και ως κοινωνία συνολικότερα.

Δεν έχουμε σκοπό να γράψουμε έκθεση ιδεών διανθισμένη με ευχολόγια. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι καιροί είναι εξαιρετικά δύσκολοι για όλα αυτά. Ούτε είναι στη λογική μας να περιμένουμε το Δ.Σ της ΟΛΜΕ ως μεσσία για τη λύτρωση, επιρρίπτοντας του ευθύνες όσο αυτή καθυστερεί. Γνωρίζουμε ότι και οι ίδιες οι ΕΛΜΕ, πρέπει να ξεπεράσουν κατά πολύ τον εαυτό τους. Αναζητώντας τρόπους που θα επικοινωνούν μεταξύ τους, πιέζοντας αλλά και τροφοδοτώντας το Δ.Σ της ΟΛΜΕ συμμετέχοντας στη διαμόρφωση των αποφάσεων και κυρίως κινητοποιώντας όσο περισσότερους συναδέλφους μπορούν. Γνωρίζουμε, τέλος, ότι και καθένας από μας, ο κάθε συνάδελφος ξεχωριστά, κρατάει στα χέρια του ένα μερίδιο της ήττας ή της νίκης μας.

Ας διαλέξουμε, λοιπόν, πιο μερίδιο θέλουμε να κρατήσουμε και ας πράξουμε ανάλογα. Η ανάδειξη μιας ΟΛΜΕ που θα συναισθανθεί την κρισιμότητα των καιρών και θα βάλει στο επίκεντρο την εργασία και τον αγώνα υπέρ αυτής είναι μια αναγκαιότητα. Όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Αλλά και για το σύνολο των εργαζομένων, των άνεργων, της κοινωνίας.

Αυτόνομο σχήμα εκπαιδευτικών Β’ Κυκλάδων

Κινούμενη άμμος

Αυτά που ζούμε τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο για χώρα του λεγόμενου πρώτου κόσμου σε καιρούς ειρήνης. Η πολιτική και οικονομική ζωή περιστρέφονται γύρω από το ζήτημα του δημόσιου χρέους, της βιωσιμότητάς του και του βαθμού εξυπηρέτησής του. Ένα ζήτημα που μοιάζει, και είναι, κινούμενη άμμος. Για δύο λόγους.

Είναι κινούμενη άμμος το χρέος γιατί ως έννοια έχει αρκετή ρευστότητα μέσα του. Θεωρείται βιώσιμο (και συνεπώς εξυπηρετήσιμο-πληρωτέο) όταν σαν μέγεθος βρίσκεται maximum στο 60% του ΑΕΠ (σύμφωνο Μάαστριχτ), και σχεδόν την επόμενη (στα πλαίσια του ιστορικού χρόνου) στιγμή θεωρείται βιώσιμο όταν βρίσκεται max στο 120%. Αμέσως μετά στο 124% ή 126%. Και όλα αυτά όχι σήμερα, αλλά το 2020 ή το 2022. Μα το 2010 ήταν 110% και το θεωρούσαν μη βιώσιμο. Χμμμ... Ταυτόχρονα, σε κάποια άλλη περιοχή του πλανήτη (Ιαπωνία π.χ.) θεωρείται βιώσιμο όταν βρίσκεται σήμερα στο 200%! Περίεργη ιστορία αυτή η βιωσιμότητα... Και αρκετά ρευστή για να στηρίζεται πάνω της ολόκληρη οικονομική πολιτική. Κι’ όμως στηρίζεται....

Είναι κινούμενη άμμος το χρέος γιατί σε ρουφάει το ίδιο επικίνδυνα. Όταν κινείσαι στα πλαίσια του, όσο περισσότερο προσπαθείς να του ξεφύγεις, τόσο περισσότερο βουλιάζεις. Χρειάζεται λιτότητα, λένε, για να μειωθεί. Λογικό ακούγεται. Η λιτότητα όμως, φέρνει ύφεση και η ύφεση τελικά το αυξάνει. Αυτό δεν ακούγεται απλά λογικό. Είναι λογικό! Σατανικός μηχανισμός το χρέος, από αυτούς που συνηθίζει να επιστρατεύει ο καπιταλισμός προκειμένου να αναπτυχθεί. Πάνω (στην αύξηση) του στήριξε την αλματώδη ανάπτυξή του παλαιότερα, πάνω (στη μείωση) του στηρίζει την αναδιάρθρωσή του σήμερα. Μόνο που τώρα πατάει επί πτωμάτων.

Δυστυχώς, με πρόσχημα το χρέος βιώνουμε ήδη αρκετά. Ανεργία που σαρώνει, συνθήκες εργασίας που σκληραίνουν, μισθοί και μεροκάματα που εξανεμίζονται, κοινωνικό κράτος που διαλύεται. Με λίγα λόγια, υποτίμηση της εργασίας. Βίαιη και αδυσώπυτη. Τόσο, ώστε να γίνεται εξόχως αποπροσανατολιστική. Άλλοι έχουν εσωτερικεύσει την ανάγκη του εθνικού ξεχρεώματος και περιμένουν υπομονετικά το τέλος(!) του μαρτυρίου. Άλλοι αναρωτιούνται τι νόμισμα συμφέρει να βρίσκεται στις τρύπιες τσέπες τους. Άλλοι εστιάζουν στη χαμένη εθνική ανεξαρτησία. Άλλοι ενοχλούνται από τον ενδεχόμενο αφελληνισμό του ντόπιου κεφαλαίου. Άλλοι κανιβαλίζουν απενοχοποιημένα, πλέον, σε διπλανούς μετανάστες εργάτες. Άλλοι, αμετανόητα εθισμένοι, ευελπιστούν ότι θα βρούν κάποιο παραθυράκι να γλιτώσουν. Άλλοι αποδέχονται μοιρολατρικά την κατάσταση. Άλλοι εξεγείρονται αποσπασματικά, άλλοι..., άλλοι... και όλοι μαζί βουλιάζουμε. Όλοι; Όχι ακριβώς. Είπαμε, για τον καπιταλισμό πρόκειται. Κάποιοι κερδίζουν, και κάποιοι βουλιάζουν υποφερτά αναμένοντας τις νέες ευκαιρίες για κέρδος. Η μεγάλη πλειοψηφία, όμως, ο κόσμος της εξαρτημένης εργασίας ισοπεδώνεται.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε μακρυά. Αρκεί δίπλα μας. Ο μισθός του καθηγητή/τριας, ειδικά του νεότερου/ης, δεν φτάνει ούτε για τα βασικά. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης για αρκετούς από μας έφτασε το 50%. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Κανείς, πλέον, δεν ξέρει με σιγουριά που θα δουλεύει. Σε ποιο σχολείο, σε ποια πόλη, σε ποιο νομό. Με πόσους μαθητές θα δουλεύει. Με τι μέσα θα δουλεύει. Για πόσες ώρες θα δουλεύει. Αν θα δουλεύει. Αν θα απολυθεί. Αν θα τεθεί σε αργία επειδή, δικαίως ή αδίκως, κάποιος τον κατήγγειλε. Ή ακόμα επειδή τον αντιπαθεί ο προϊστάμενός του και τον καταδικάζει για παράπτωμα που το ίδιο το δικαστήριο τον έχει ήδη αθωώσει. Όλα αυτά έχουν ψηφιστεί στο τελευταίο μεσοπρόθεσμο. Αποτελούν μέτρα για ...τη μείωση του χρέους!

Και δεν είναι μόνο αυτά. Αυτά αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα, συνιστούν το αποτέλεσμα της αλλαγής φιλοσοφίας ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος, που γίνεται όλο και πιο εργαλειακό, απαιτώντας, τελικά, από τα μέρη του (καθηγητές-μαθητές) να γίνουν κι’ αυτοί πιο εργαλειακοί και λιγότερο κριτικοί. Χειριστές, δυστυχώς, γινόμαστε, χειριστές φτιάχνουμε, σε ένα σχολείο όπου η διαπαιδαγώγηση, η κοινωνικοποίηση και η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης δεν αποτελούν διακυβεύματα.

Ας μην αναρωτιόμαστε πόσο κάτω μπορούμε να βυθιστούμε. Μπορούμε απεριόριστα. Όσο απεριόριστα, για παράδειγμα, μπορεί να μεταβάλλεται το επίπεδο της βιωσιμότητας του χρέους. Ας αναρωτηθούμε καλύτερα αν θέλουμε να βάλουμε ένα φρένο σ’ αυτόν τον κατήφορο. Και αν πράγματι θέλουμε, ας σκεφτούμε σοβαρά και μεθοδικά, με ποιους τρόπους. Γίνεται, ας πούμε, με τις αντιλήψεις που αναφέραμε νωρίτερα; Κατά τη γνώμη μας, όχι. Γιατί καμία από αυτές δεν τοποθετεί στο επίκεντρο την εργασία. Στο βαθμό που αυτή είναι ο τελικός αποδέκτης των χτυπημάτων, αυτήν ακριβώς πρέπει να προστατέψουμε. Την εργασία μας συλλογικά. Και αυτό μπορεί να συμβεί όταν σκεφτόμαστε και πράττουμε πρωτίστως ως εργαζόμενοι και δευτερευόντως ως ο,τιδήποτε άλλο. Σε όλα τα θέματα.

Σημασία έχει πάντα να ξέρεις από ποια θέση μιλάς.

Και τότε, ευκολότερα πια, βρίσκεις τα εργαλεία, βρίσκεις και τους τρόπους!

Βρίσκεις τι σε ενώνει και με ποιους.

Και τότε συνειδητοποιείς ότι είμαστε πάρα πολλοί και με μπόλικο δίκιο με το μέρος μας για να απαξιωνόμαστε σε τέτοιο βαθμό.

Είμαστε πάρα πολλοί και με πολλές δυνάμεις ώστε,
όσο δύσκολο και αν φαίνεται,
 να μπορούμε να αντισταθούμε
με αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αποτελεσματικότητα.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΧΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Β’ ΚΥΚΛΑΔΩΝ